Nanospielerei

‘Toepassingen met nanotechnologie breken binnen tien jaar definitief door‘, papegaaide Het Financieele Dagblad onlangs Mihail Roco na. De goede man is werkzaam bij de National Science Foundation, laten we zeggen de Amerikaanse NWO, en oprichter van het National Nanotechnology Initiative. Roco is een van ‘s werelds belangrijkste pleitbezorgers van nanoresearch. Hij was onlangs te gast op een STW-conferentie.

Ik had een interview met hem aangevraagd, maar na het horen van zijn lezing besloot ik dat ik mijn tijd beter kon gebruiken. Hij kwam op mij meer over als een lobbyist dan als een wetenschapper die met beide benen op de grond staat. Het kwartiertje dat hij me gunde, leken me niet genoeg om daar doorheen te prikken.

Laat ik voorop stellen: ik heb ik niks tegen nanotechnologie. Integendeel, het is prachtig onderzoek. De kritiek dat het oude wijn in nieuwe zakken zou zijn, is aan mij niet besteed. Natuurlijk, de mensheid kan nano niet claimen als zijn eigen uitvinding. Het stikt in de natuur van de nanostructuren. Om maar eens wat te noemen: de lichtvangende eiwitten in planten zijn ingenieuze machientjes, de huid ontleent zijn flexibiliteit aan in elkaar gedraaide polymeerfibers en tandglazuur schijnt zijn sterkte te ontlenen aan nanodeeltjes.