Nadat wetenschappers er eerder al in geslaagd waren kakkerlakken op afstand te besturen, hebben collega-onderzoekers van Case Western Reserve University de beestjes nu ook van een stopcontact voorzien. Zij implanteerden een elektrodesysteempje dat zijn energie onttrekt aan een suiker in het bloed.
Kakkerlakken mogen een dubieuze reputatie hebben, stevig gebouwd zijn ze wel. Ze kunnen relatief lang zonder water en zuurstof en zijn bestand tegen hoge doses straling. Er wordt wel beweerd dat kakkerlakken als een van de weinige organismes een nucleaire apocalyps zouden overleven. Mede daarom gelden ze, uiteraard voorzien van camera‘s of andere sensoren, in militaire kringen als ideale spionnetjes. Het zou echter handig zijn als hun inzetbaarheid niet beperkt zou worden door de levenduur van een batterij.
Vandaar de ’bioaccu‘ van de Amerikaanse onderzoekers. Het systeempje van vijf millimeter in diameter en een paar centimeter lang bestaat uit twee met enzymen en een osmiumcomplex gecoate koolstofelektrodes. De enzymen induceren een elektrochemische reactie en het osmiumcomplex helpt bij het elektronentransport. Op de anode zitten twee enzymen: de een zet de ’dubbele‘ suiker trehalose om in twee glucose-eenheden, waaraan de ander vervolgens elektronen onttrekt. Aan de kathode doneert een enzym elektronen aan zuurstof en ontstaat er water. De stroomkring is daarmee gesloten. De eerste tests wijzen uit dat de batterij maximaal 55 µW/cm2 produceert bij een spanning van 0,2 V. Niet veel, maar genoeg om wat microsensoren te voeden.
Het is het soort onderzoek dat de fantasie op hol doet slaan. Hoe lang nog tot je je Ipod of mobiel kunt opladen door hem in je eigen arm te pluggen? En gaat het dan sneller als je een paar Mars-repen eet?
