Kwast een laag fotolak op een diamantfilm, schiet daar gaten in met elektronenbundels, bombardeer het geheel met stikstofionen en voilà: het hart van een kwantumcomputer.
Stikstofatomen in een diamantrooster staan al langer in de belangstelling als basis voor kwantumcomputers. Deze elementen hebben namelijk een extra elektron om kwantuminformatie op te slaan, zijn lekker geïsoleerd zodat ze die informatie ook nog relatief lang vasthouden en ten slotte ook nog makkelijk te vinden, omdat ze fotonen kunnen uitzenden. Maar het schiet niet op om de vreemde atomen een voor een in het rooster te implanteren.
Vandaar de ’parallelle‘ oplossing van onderzoekers van de University of California, afdeling Santa Barbara, waarmee zeker duizend defecten per seconde worden geïntroduceerd. Tot nu toe zijn de kwantumrekenprestaties van hun behandelde diamantfilm nog niet om over naar huis te schrijven, maar dat valt toe te schrijven aan het feit dat te veel stikstofatomen zich door een gaatje werken. Als dat aantal kan worden gereduceerd, zou het eens wel de doorbraak kunnen zijn waar kwantumrekenaars op zaten te wachten, denken de Californiërs.