Anton van Rossum
L. T. vraagt:
Na vijf jaar te hebben gewerkt in de Europese halfgeleiderindustrie ben ik nu vanuit mijn geboorteland Indonesië op zoek naar een vervolgstap in mijn carrière. Mijn laatste baan bij een onderzoeksinstituut in Ierland eindigde abrupt: mijn afdeling werd gesloten en iedereen stond binnen een paar weken op straat. Bij gebrek aan een sociaal vangnet in Ierland en omdat het mij niet lukte binnen een maand een nieuwe functie te vinden, heb ik een ticket gekocht naar mijn geboorteland om van daaruit te zoeken.
Onlangs werd ik benaderd voor een interessante customersupportfunctie bij een groot chipbedrijf. Ik was meteen enthousiast, maar na een telefonisch interview kreeg ik te horen dat ze vonden dat ik toch wel veel werkgevers had gehad de afgelopen jaren. Ik vind dat eigenlijk best meevallen.
Na mijn bachelor aan een technische universiteit in Indonesië heb ik mij ingeschreven aan een aantal universiteiten in het buitenland en een beurs aangevraagd. Die kreeg ik niet direct, ondanks mijn goede cijfers. Daarom heb ik een functie geaccepteerd bij een hightechbedrijf. Omdat het mijn ambitie is in de semicon te werken, ben ik na afloop van mijn contract als productengineer aan de slag gegaan bij een grote chipfabrikant.
Toen ik daar negen maanden werkte, ontving ik tot mijn verbazing een brief uit Taiwan: ik kreeg alsnog een studiebeurs om een masteropleiding te volgen aan een gerenommeerde universiteit. Ik had mij niet gerealiseerd op een wachtlijst te staan, maar heb geen moment geaarzeld. Na mijn master heb ik een half jaar stagegelopen bij Imec in Leuven, waar ik aan zeer interessante analoge chiptechnologie heb kunnen werken. Al tijdens mijn stage kreeg ik de aanbieding uit Ierland om daar onderzoek te doen op hetzelfde vakgebied. Ik heb de aanbieding geaccepteerd, hoewel ik eigenlijk liever in de industrie wilde werken. Ze vertelden mij echter dat deze ervaring mij verder zou helpen bij het vinden van zo’n plek.
En inderdaad: na anderhalf jaar kreeg ik het aanbod om aan een interessant project te werken bij een groot chipbedrijf. Weliswaar met een jaarcontract, maar bij goed functioneren zou ik zeker verlenging krijgen. Na een jaar bleek er echter geen budget te zijn voor mij en ben ik teruggekeerd naar het Ierse onderzoeksinstituut. Ik werkte daar weer net een half jaar toen mijn voormalige manager uit Nederland me belde: hij had alsnog budget gekregen om mij aan te nemen. Ik heb toen bedankt omdat het opnieuw om een tijdelijk contract ging en ik niet in dezelfde situatie wilde belanden.
Achteraf bleek mijn keuze niet minder risico te hebben. Heb ik een verkeerde afweging gemaakt?
De headhunter antwoordt:
Het is al te gemakkelijk achteraf te zeggen dat je een verkeerde keuze hebt gemaakt. Als ik jouw laatste tien jaar analyseer, dan constateer ik dat je beschikt over een grote ambitie en een groot doorzettingsvermogen. Daarnaast heb je sterke technische kwaliteiten, aanpassingsvermogen, flexibiliteit en goede sociale en uitstekende verbale vaardigheden, zoals ik heb mogen ervaren.
Nu rekenen ze je erop af dat je de afgelopen tien jaar vijf keer bent geswitcht van werkgever, maar ze zien over het hoofd dat je in de tussentijd een master hebt gedaan in een ander land en daar de taal hebt geleerd. Toen je vervolgens in Europa werk vond op basis van tijdelijke contracten, ben je door twee werkgevers teruggevraagd. Als je carrièreverloop aan de orde komt, benoem dan dit laatste en geef aan dat je een duurzame loopbaan bij een bedrijf nastreeft.