‘Er is bijna geen onderwerp waar niet iets gemeten moet worden’

Afgelopen juni sprak hoogleraar Paul Havinga van de Pervasive Systems-onderzoeksgroep aan de UT zijn oratie uit. De groep, nu zo‘n anderhalf jaar oud, richt zich op draadloze sensornetwerken in allerlei omgevingen. ’Maar Pervasive Systems is eigenlijk iets breder‘, zet Havinga meteen een misverstand recht. ’Sensornetwerken, dat is meten. Vaak komt daar ook nog actueren bij, dingen doen. Bij pervasive systems zijn ook mensen betrokken; hoe gaan die ermee om, body area-netwerken. Het is dus een iets breder dan alleen maar sensornetwerken.‘

’Draadloze sensornetwerken‘ is eigenlijk een beetje een losse term voor een visie die is gebaseerd op het smart dust-concept van Berkeley-onderzoeker Kris Pister. Rond de eeuwwisseling positioneerde hij dit idee van minuscule, zeer eenvoudige Mems-systeempjes die je als stof rond zou kunnen strooien, waarna ze door samenwerken van alles kunnen bereiken. Havinga bezocht in 1999 een presentatie van onder meer Pister over het onderwerp op de Mobicom-conferentie in Seattle en werd daar sterk door geïnspireerd. Hij nam het onderwerp mee de oceaan over en startte het Europese Eyes-programma samen met Nedap, het Italiaanse CNIT, de universiteiten van Berlijn en Rome, en Infineon. ’Dat was al heel snel een groot succes omdat we konden pionieren. We moesten met alles beginnen. We moesten printplaatjes maken, netwerkprotocollen maken, diensten maken. Daar hadden we de vrijheid om research te doen, bijna in zijn pure vorm. Dat was heel aantrekkelijk.‘